Landschapspijn

‘Landschapspijn’ van Jantien de Boer gaat over het huidige boerenland, waar kleuren vervagen en geluiden wegsterven in het moderne land van zuivel, vlees en turbogras. Burgers maken zich grote zorgen over de teloorgang van bloemen, planten, vogels en insecten. Veehouders en akkerbouwers vechten voor hun bestaan. Een megastalboer zegt met ingehouden woede dat er maar weer eens een hongerwinter moet komen. ‘Dan leren mensen ons tenminste opnieuw waarderen.’ Deze groeiende kloof tussen landbouwers en burgers bemoeilijkt een gesprek over de toekomst van ons platteland.

Door de perspectieven van beide kampen te laten zien hoopt De Boer bruggen te bouwen. We kunnen immers niet langer machteloos toezien hoe onze lentes jaar na jaar stiller en stiller worden.

‘Lees dit pamflet en huiver, maar lees ook dat het anders kan. Als we maar willen.’

‘Landschapspijn kan getypeerd worden als een alarmbel. Een beetje in de sfeer van “Silent Spring” (Dode lente), dat de Amerikaanse Rachel Carson in 1962 schreef toen roofvogels door het gebruik van DDT het leven lieten.’

‘Het leest vlot, ook door het gevoel van herkenbaarheid, van gedeelde pijn over alles wat verloren is gegaan. Heel veel oorzaken van de problemen worden uitstekend belicht.’

‘Stil en doods is het land - elk jaar minder bodemleven, minder grote insecten, minder weidevogels. Sinds een jaar of wat kijk ik naar het Nederlandse platteland met gevoelens van spijt en verlies. Voor dit gevoel bestaat nu een woord: landschapspijn. De Boer beschrijft het grote doodgaan van het platteland gedetailleerd, maar legt de verantwoordelijkheid daarvoor niet eenzijdig bij de boeren. Een uitstekend boek.’